Martijn Hendriks: Van manager naar bestuurder

Op LinkedIn kunnen we je spoor tracken, en dat loopt van de Liemers naar Groningen en van Aruba naar Brabant. Wat zegt dat over jou?

‘Dat ik niet zo moeilijk ben. Ik pas me gemakkelijk aan. Thuis was Oud-Zevenaar, met in de straat mijn oom de groenteboer op nummer 35, een tante op 39 en mijn vader de cv-monteur met ons gezin op 45. Mijn neef is 9 weken ouder. Aan ons werd altijd gevraagd wie er van de groenteboer en wie van de monteur was.
Op mijn 18e vertrok ik naar Groningen, voor de studie bedrijfseconomie en daarna accountancy. Groningen stond bekend als de meest wiskundige opleiding onder de economiestudies en dat kon ik goed. Leuke tijd gehad, ook door nog een extra bestuursjaar bij een studievereniging. Daarna meteen begonnen bij KPMG, als registeraccountant. Vanuit KPMG werd ik vervolgens bijna 2 jaar uitgezonden naar Aruba, waar mijn vrouw Jojanneke en ik een heerlijke tijd hebben gehad. Wel snoeihard werken, maar verder hadden we een lege agenda. Iedereen ontmoette elkaar altijd op het strand. Daar heb ik ook veel kunnen duiken. Daarna was het voor ons de vraag: waar gaan we ons vestigen? De Brabantse gezelligheid trok; Jojanneke komt uit Oisterwijk. Inmiddels hebben we er een goed leven opgebouwd.’

Met veel carnavallen in Oisterwijk?

‘Zo’n 4 dagen per jaar in ieder geval de sfeer proeven; niet meer dan in Zevenaar. Ik besteed meer tijd als hardlooptrainer bij de atletiekvereniging. Daarnaast besteed ik graag tijd aan mijn gezin en heb ik sinds kort een toezichtsfunctie in het lokale cultuurcentrum. Ik loop graag hard, ook marathons. Daar doe ik dan ruim 4 uur over; ik heb niet zo’n marathonfiguur. Maar heerlijk, de schoenen gaan altijd mee, ook op onze gezinsvakanties.’

Hoe ziet je gezin eruit?

‘Ik ben getrouwd met Jojanneke en samen hebben we 3 kinderen.. Jens, van 12, Aniek van 10 en de jongste, Stijn van 7.
Ik ben zelf aan één kant doof. Men is er nooit achter gekomen wat de oorzaak was. De hypothese is dat wanneer er een kanon aan die kant zou worden afgeschoten, ik wel wat zou moeten horen. Maar dan weet ik zeker dat ik aan beide kanten gehoorschade heb. Thuis zeggen de kinderen altijd dat ik beter hoor met één oor dan mijn vrouw met twee, dus erg problematisch is het niet.
De gesprekken thuis gaan ook regelmatig over de zorg. Jojanneke en ik hebben beiden een tijd in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven gewerkt, en zij werkt daar nog steeds op de afdeling Kwaliteit en Veiligheid en als vertrouwenspersoon. Stijn heeft ook al zijn belangstelling kenbaar gemaakt en kondigde aan wel de baas van een ziekenhuis te willen worden. Dus wie weet, geven we het stokje door.’

En nu van managen naar besturen. Hoe ga je het aanpakken?

‘Veel vragen stellen, veel luisteren, vaak op mijn handen zitten. Nu was ik al een atypische manager. Cijfers vond ik vrij saai, mij ging het altijd om wat daaraan vooraf gaat. Ik ken Ziekenhuis Gelderse Vallei inmiddels goed genoeg, en wil me nu graag verbreden. Financiën mag maximaal 20 procent van mijn tijd kosten, heb ik me voorgenomen. Ik verheug me erop om andere delen van de organisatie te leren kennen.’

Voor welke inhoudelijke ontwikkelingen maak je je hard?

‘Nou, ik wil het ziekenhuis vooral toekomstbestendiger maken. Met slim inspelen op het tekort aan personeel, de krappe financiën en een toenemende zorgvraag. Herijken van onze ZGVisie, het werkklimaat nog aantrekkelijker maken. En natuurlijk met digitalisering en innovatie. Patiënten veranderen. Mijn moeder wil nog gewoon op bezoek bij de dokter, maar ik stel mijn vragen liever digitaal. We kunnen deels werk dat medewerkers nu doen beleggen bij de patiënt, of processen doorlichten en werk eruit halen. We beschikken over enorme hoeveelheden data, die nu nog niet handig genoeg voor ons werken. Die kunnen in de toekomst vast beslissingsondersteunend zijn voor elke arts. Als je ziet hoe snel de ontwikkelingen gaan, dan heb ik echt vertrouwen in die versnelling. Aan ons om dat te omarmen.’